HISTORIA KAMIENICY
ŠTAJNHAUS-SZTAJNHAUS posiada rdzeń renesansowo-barokowy, z całą pewnością kamienica stała tu już pod koniec XVI wieku. W roku 1791 kamienicy nadano numer ewidencyjny IC (99 rzymskimi cyframi) a ulica niosła nazwę Quergasse. Na mapach z roku 1824 lub 1856 widoczny jest już rzut poziomy kamienicy, który odpowiada stanu obecnemu, nawet z rzutem drobnego budynku gospodarczego w dworze kamienicy, na południe od niej.
W ramach przenumerowania byłej dzielnicy żydowskiej gminy Mikulow w roku 1923, kamienicy nadano numer domu 1162. Cały Mikulow otrzymał jednolity szereg numerów ewidencyjnych, do tej pory istniało oddzielne numerowanie domów w dzielnicy chrześcijańskiej i żydowskiej.
Podczas pożaru całej dzielnicy żydowskiej w roku 1926 kamienica została częściowo uszkodzona, następnie została odnowiona.
Według tzw. Heimatbuchu byli w roku 1936 obywatelami kamienicy: Robert Eisen (fryzjer), Leopold Elsinger (tokarz), Johann Elsinger (przedsiębiorca) i Antonie Lanzová (robotnica). Przed 2 wojną światową została absolutna większość obywateli żydowskich wyprowadzona, po 2 wojnie światowej została wysiedlona większość obywateli narodowości niemieckiej. W roku 1945 zmieniono nazwę ulicy z Quergasse na ulicę Alfonsa Muchy, w roku 1962 dom uzyskał nowy numer 300/13. Jako właściciele domu są podani Leopold Elsinger a następnie Antonie Elsingerová.
W roku 2012 kamienicę kupuje obecny właściciel od pierwotnej hiszpańskiej właścicielki Marii Luisy Uribe, w latach 2014-2017 zostaje kamienica przebudowana do swej dzisiejszej formy. Kamienica zapisana jest jako obiekt zabytkowy wg ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami.
HISTORIA DZIELNICY ŻYDOWSKIEJ
Początki gminy żydowskiej w Mikulowie sięgają okresu po roku 1421, kiedy to Żydzi wygnani zostali przez księcia Albrechta V Habsburga z Wiednia i Dolnej Austrii. Dalszy napływ ludności żydowskiej następuje po ich wygnaniu z morawskich miast królewskich, głównie z Brna i Znojma. Ludność żydowska osiedlała się w ulicach Za Hradem (Za Grodem), z początku w sąsiedztwie domów chrześcijańskich. Z biegiem lat domy wykupywano od ludności chrześcijańskiej, w ten sposób powstała samodzielna dzielnica żydowska. Samorząd z własnym wójtem oraz z dalszymi przywilejami Żydom mikulowskim udzielił w roku 1591 Maksymilian z Dietrichsteinu. W roku 1612 kardynał Franciszek Dietrichstein udziela Żydom prawo handlu z mikulowskim winem.
Z biegiem lat mikulowska gmina żydowska staje się jedną z najważniejsszych na Morawach, tu również od połowy XVI wieku była siedziba morawskiego rabina krajowego, który miał tu swój urząd aż do roku 1851. Przez trzy wieki, od połowy XVI w. do połowy XIX w. była mikulowska gmina żydowska ważnym duchowym i kulturalnym centrum życia morawskich Żydów. Po podpisaniu Układu Monachijskiego w roku 1938 region Mikulowa staje się częścią III Rzeszy i już 30 września 1939 roku większość mikulowskich obywateli żydowskich (i czeskich) opuszcza miasto. Po wojnie do Mikulowa wraca tylko garstka, około 40 Żydów. Nie byli tu jednak mile widziani i wyprowadzają się do zagranicy. W ten sposób kończy się bogata historia mikulowskiej gminy żydowskiej w tak wybitnym mieście połudnowomorawskim, które morawscy i austriaccy Żydzi nazywali Gwiazdą Izraela.
